هات بت

شما یا با انجام کارهایی که دیگران انجام می‌دهند و بهتر از آنها انجام می‌دهند موفق می‌شوید، یا با انجام کارها به گونه‌ای دیگر موفق می‌شوید. این شعار قدیمی در مورد اینتر صدق می‌کند – که با تمام ضعف‌ها و ضعف‌هایش، در فینالیست‌های سری آ، کوپا ایتالیا چهارم شده و پس از اولین بازی نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل آث میلان، برتری 2-0 را در اختیار دارد. راه های کلیدی یکی از آنها «مدرسه قدیم» و دیگری قطعاً جدید است.

نقطه تفاوت “برگشت” با اینتر این واقعیت است که شاگردان سیمونه اینزاگی با دو مهاجم بازی می کنند تا یک مهاجم. نوآوری روشی است که آنها از تغییر قانون از سه تعویض به پنج استفاده کرده اند، به طور موثری تغییرات خود را از قبل برنامه ریزی کرده و همان حرکات را، در موقعیت های یکسان، و اغلب در یک نقطه از مسابقه انجام می دهند.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

تیم‌های تهاجمی برای سال‌ها در فوتبال اروپا رایج بود، اما امروزه حداقل در میان باشگاه‌های نخبه تا حدی پاسی هستند: تنها تعداد انگشت شماری از تیم‌های دیگر، مانند اتلتیکو مادرید و لایپزیگ، هنوز از دو مهاجم مرکزی مانند اینتر استفاده می‌کنند. با توجه به اینکه ترکیب‌ها روان هستند، گیر کردن در معناشناسی در اینجا آسان است، اما اکثر باشگاه‌های برتر تمایل دارند که با یک مهاجم مرکزی و دو بازیکن بزرگ در بالای زمین حمله کنند. گاهی اوقات، آنها از وینگرهای وارونه استفاده می کنند (مثلاً یک پای راست در سمت چپ) که دویدن های آنها به گونه ای طراحی شده است که آنها را به داخل و داخل منطقه می برد نه عبور از توپ. وینیسیوس جونیور بازیکن رئال مادرید – یک بازیکن راست پا که در جناح چپ بازی می کند – نمونه بارز این موضوع است.

نه اینتر آنها چهار مهاجم دارند – لائوتارو مارتینز، روملو لوکاکو، خواکین کوریا، ادین ژکو – و طرح‌های آنها بر اساس بازی‌های متقابل آنها طراحی شده است و عرض آنها از مدافعان کناری آنها می‌آید. داشتن دو بازیکن در وسط – به خصوص در مقابل تیم هایی که با چهار مدافع بازی می کنند، به این معنی است که می توانید هر دو مدافع میانی را گره بزنید و فضایی را برای یک دونده از خط میانی باز کنید.

گل دوم اینتر به میلان در نیمه نهایی چهارشنبه نمونه بارز این است: ژکو و مارتینز دو دویدند (یکی از عرض، یکی کوتاه) تا نشانگرهای خود، فیکایو توموری و سیمون کایر را از موقعیت خارج کنند، که به هنریخ مخیتاریان اجازه داد تا از زمین بازی به زمین بیاید. هافبک، به فضا حمله کن و گل بزن. (مطمئناً ساندرو تونالی می‌توانست کار بهتری در ردیابی دویدن مخیتاریان انجام دهد، اما هی: این یک ورزش کم امتیاز است که در آن جزئیات کوچک می‌توانند تأثیرات بزرگی داشته باشند و شما باید آماده باشید که از این خطاها استفاده کنید.)

اکثر تیم ها، چه با یک بک سه بازی کنند و چه در خط دفاعی چهار، به سادگی عادت به رویارویی با دو جلو ندارند. و این بدان معناست که باید تنظیم شود. این علم موشک نیست. این شدنی است، اما در یک بازی با حاشیه‌های خوب مانند نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، هر زمان آماده‌سازی که صرف تطبیق می‌شود، زمانی است که برای انجام کار دیگری صرف نمی‌کنید تا به شما کمک کند برنده شوید. در نهایت یک چیز دیگر برای فکر کردن است.

یک چروک دیگر در مورد اینتر وجود دارد: چهار مهاجم آن ها همه تفاوت های اساسی با یکدیگر دارند. لوکاکو قد بلند، قدرتمند و مستقیم است. ژکو همچنین قد بلندی دارد، اما باهوش تر، کندتر (که با توجه به اینکه 37 سال دارد انتظارش را دارید) و یک پاس دهنده با استعداد است. لائوتارو کوچکتر، سریعتر و دریبل زن با استعدادی است. کوریا به نوعی یک کارت وحشی است: او یک مرد بزرگتر با کنترل توپ “آدم کوچک” است و دوز سالمی از غیرقابل پیش بینی بودن را ارائه می دهد. این کوارتت متنوع اینزاگی را قادر می سازد تا بسته به حریف و موقعیت در بازی، ترکیبات را با هم ترکیب کند.

اینتر در این فصل 49 بازی انجام داده است و شروع ها بین چهار نفر مشترک بوده است: لائوتارو (39) بیشترین بازی را دارد و پس از آن ژکو (30)، لوکاکو (17) و کوریا (14) قرار دارند. آنها کاملاً قابل تعویض نیستند – لائوتارو بیشتر بازی می کند زیرا، خوب، او احتمالاً بهترین تیم است و لوکاکو بخشی از فصل را به دلیل مصدومیت از دست داد – اما واضح است که اینزاگی به هر چهار نفر اعتماد دارد. این در استفاده او از تعویض ها، دیگر امتیاز فروش منحصر به فرد او، و نحوه تخصیص دقایق ثابت می شود.

اینتر 34 بازی در لیگ انجام داده است که به این معنی است که حداکثر تعداد جانشینی که می تواند داشته باشد 170 است. آنها 167 بازی کرده اند. در مقابل، منچسترسیتی نیز 34 بازی انجام داده است، اما آنها فقط 110 بازی کرده اند. هیچ درست یا غلطی در اینجا وجود ندارد: این فقط یک رویکرد متفاوت است که بر اساس آنچه برای تیم شما مناسب است، متفاوت است. اما آنچه در اینجا جالب است این است که اینتر تمایل دارد همیشه تعویض های یکسانی انجام دهد. اینزاگی اغلب دو مهاجم و دو مدافع کناری خود را جایگزین می کند – در اینجا نیز چرخش نسبتاً زیادی وجود دارد، با فدریکو دیمارکو و رابین گوسنس در سمت چپ و دنزل دامفریس و رائول بلانووا یا متئو دارمیان، زمانی که او در مرکز بازی نمی کند. عقب، در سمت راست — معمولاً حدود ساعت.

مزایای اینجا مشهود است. مدافعان حریف باید در نیم ساعت پایانی با پاهای تازه و مهاجمانی با ویژگی های متفاوت روبرو شوند. وینگ بک در ترکیب 3-5-2 اینزاگی احتمالاً سخت ترین موقعیت از نظر بدنی است و بدیهی است که 60 دقیقه بازی تماماً در مقایسه با 90 دقیقه ضرر کمتری دارد. اینتر تیم پرسینگ بالایی نیست، اما شرط عادلانه ای است که اگر مهاجمانش مجبور بودند 90 دقیقه کامل بازی کنند، کمتر فشار می آورند.

مدیریت بار نیز بازیکنان را با انگیزه نگه می‌دارد: ممکن است از روی نیمکت شروع کنید، اما اگر مدافع کناری یا فوروارد هستید، می‌دانید که احتمالاً وارد زمین می‌شوید و بازی می‌کنید: مهاجمان اینتر در بیش از 85 درصد از بازی‌ها وارد زمین شده‌اند. بازی هایی که در آنها نیمکت نشین هستند، در حالی که برای مدافعان کناری، 78 درصد مواقع است. و البته، به شاداب نگه داشتن بازیکنان کمک می کند – به ویژه در مورد افراد مسن تر – و در عین حال خطر آسیب را به حداقل می رساند. (در اصل: اگر روی نیمکت باشید، احتمالاً آسیب نخواهید دید.)

بدیهی است که قبل از اینکه از اینزاگی به عنوان یک نابغه و مبتکر یاد کنیم، نکاتی وجود دارد. این رویکرد فقط زمانی کار می‌کند که افراد با توانایی مشابه، مانند ژکو و لوکاکو (یا حداقل نسخه این فصل از لوکاکو) را داشته باشید. اگر کارلو آنچلوتی جایگزین کریم بنزما و ماریانو دیاز در رئال مادرید شود، یا اگر میکل آرتتا از آرسنال پس از 60 دقیقه در هر بازی، بوکایو ساکا را به جای ریس نلسون بیرون می آورد، احتمالا آنها به دلیل جنایت علیه فوتبال دستگیر می شدند. همچنین، آنچه را که در طراوت و غیرقابل پیش بینی به دست می آورید، از نظر شیمی از دست می دهید: هر چه بیشتر با هم بازی کنید، بهتر یکدیگر را درک می کنید. تصادفی نیست که وقتی صحبت از خط میانی و دفاع مرکزی می شود، اینزاگی تمایل دارد نه برای انجام این کار زیرا شیمی و هماهنگی در آن نقش ها اهمیت بیشتری دارد.

با این حال، رویکرد او در این فصل برای اینتر جذاب است. آن‌ها را قادر می‌سازد تا در برخی از لحظات سخت حرکت کنند و بازیکنان را راضی نگه دارند – این کار آسانی در باشگاهی نیست که از نظر تاریخی مظهر هرج و مرج و بی‌ثباتی بوده است. همچنین این سوال را ایجاد می کند که مربیان چقدر می توانند با تجمل پنج تعویض انجام دهند و چگونه ممکن است بازی را تغییر دهند. حس این است که، به استثنای اینزاگی و چند نفر دیگر، بیشتر آنها به سختی سطح را خراشیده اند.

در مجموع، موفقیت های اینتر نشان می دهد که متفاوت بودن گاهی اوقات می تواند به اندازه خوب بودن مهم باشد.