هات بت

منابع به ESPN گفتند که منچستریونایتد نگران این است که داوید دخیا آخرین بازی خود را برای این باشگاه انجام داده باشد.

سران یونایتد معتقد بودند که به توافق با دروازه بان برای تمدید قرارداد نزدیک شده اند، اما مذاکرات طولانی شده است و این نگرانی وجود دارد که او اکنون تابستان امسال را ترک کند.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

منابع به ESPN گفته اند که باشگاه تصمیم به تمدید یک ساله قرارداد دخیا گرفته است که باعث می شود او تا سال 2024 در باشگاه بماند. این گزینه در ماه می منقضی شد.

در عوض، مذاکراتی درباره یک معامله طولانی‌تر در مورد دستمزد پایه پایین‌تر، اما شامل پاداش‌های مرتبط با عملکرد قابل توجه انجام شده است.

منابع به ESPN گفته اند که مذاکرات با دخیا در حال انجام است اما یونایتد به اندازه یک ماه قبل نسبت به دستیابی به سازش خوش بین نیست.

دخیا 32 ساله 12 فصل را در اولدترافورد سپری کرده و بیش از 500 بازی انجام داده است.

منابع به ESPN گفته اند که در اوایل این فصل او در حال بررسی امکان بازگشت به اسپانیا بود در حالی که علاقه آزمایشی باشگاه های عربستان سعودی نیز وجود داشت.

در همین حال، یونایتد قصد دارد دومین پیشنهاد برای جذب میسون مانت، هافبک چلسی ارائه دهد.

اولین پیشنهاد 40 میلیون پوندی دیگر (51 میلیون دلار) بلافاصله توسط چلسی رد شد، زیرا می خواهد نزدیک به 70 میلیون پوند باشد. یونایتد تا این حد ادامه نخواهد داشت، اما به گفته منابع، امیدوار است با مبلغی در حدود 50 میلیون پوند موافقت کند.

ماونت تابستان امسال وارد آخرین سال قراردادش در استمفوردبریج خواهد شد و امید چندانی به توافق او برای شرایط جدید وجود ندارد.

بازار کوه، که در یک مرحله شامل لیورپول، آرسنال و بایرن مونیخ می شد، در نیم فصل دوم به طور قابل توجهی سرد شده است و یونایتد به عنوان پیشتاز آشکار برای امضای او شناخته می شود.

یونایتد امیدوار است که نیاز چلسی به فروش تعدادی از بازیکنان در تابستان به مذاکرات کمک کند تا این احتمال وجود داشته باشد که ماونت بتواند بخشی از تیم قبل از تور پیش فصل ایالات متحده باشد که در نیویورک در 20 جولای آغاز می شود.

باشگاه روز دوشنبه تایید کرد که وینیسیوس جونیور پیراهن نمادین شماره 7 رئال مادرید – که قبلا کریستیانو رونالدو آن را بر تن کرده بود – در فصل آینده پس از جدایی ادن هازارد خواهد پوشید.

وینیسیوس، 22 ساله، اکنون به عنوان شماره 7 مادرید در بخش تیم اصلی سایت باشگاه ذکر شده است.

علاوه بر این، رودریگو گوس، بازیکن ملی پوش برزیلی، اکنون پس از ترک باشگاه مارکو آسنسیو، شماره 11 را بر تن خواهد کرد.

وینیسیوس فصل گذشته پیراهن شماره 20 را بر تن داشت در حالی که رودریگو پیراهن شماره 21 را بر تن کرد.

2️⃣0️⃣ 👉 7️⃣
🇧🇷 @vinijr #فوتبال واقعی pic.twitter.com/1IcSwkmYcw

– رئال مادرید CF 🇬🇧🇺🇸 (@realmadriden) 12 ژوئن 2023

هر دو بازیکن در حال حاضر اعضای اصلی تیم اصلی هستند و در فصل گذشته در مجموع 19 گل لالیگا و 12 گل در لیگ قهرمانان به ثمر رساندند.

هازارد از زمان ورودش به سانتیاگو برنابئو در ژوئیه 2019 تا زمان خروجش در این ماه، شماره 7 مادرید را بر تن کرد.

این بازیکن بلژیکی پس از 4 سال ناامیدکننده در اسپانیا، یک سال زودتر از موعد قراردادش را فسخ کرد.

رونالدو بین سال های 2009 تا 2018 به مدت هشت فصل شماره 7 را بر تن کرد و با 450 گل به رکورد گلزن رئال مادرید تبدیل شد و چهار جام قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد.

شماره 7 های مطرح قبلی مادرید شامل رائول گونزالس، که در حال حاضر مربی تیم ذخیره باشگاه است، امیلیو بوتراگوئنو، مدیر روابط نهادی مادرید، آمانسیو آمارو، که تا زمان مرگش در ماه فوریه رئیس افتخاری مادرید بود، و خوان “خوانیتو” بودند. “گومز.

پس از پیوستن کریم بنزما به الاتحاد عربستان، پیراهن شماره 9 مادرید نیز در حال حاضر خالی است.

مادرید اولین خرید تابستانی خود، دفاع چپ، فران گارسیا را در مراسمی در زمین تمرین روز دوشنبه خود معرفی کرد.

گارسیا، یکی از محصولات آکادمی مادرید که پس از گذراندن سه سال در رایو وایکانو بازگشته است، گفت: “این رویایی است که من دنبالش بودم.”

رویای من این بود که برگردم و خوشحالم که این فرصت را دارم [January transfer] بازار شلوغ بود و علاقه وجود داشت [from Bayer Leverkusen]اما در نهایت، مادرید گزینه‌ای برای بازگرداندن من داشت و من از این که چطور شد راضی هستم.”

دیوید سالیوان، رئیس هیئت مدیره وستهم، روز پنجشنبه پس از اولین قهرمانی باشگاه در اروپا در 58 سال گذشته، گفت: دکلان رایس، کاپیتان وستهم یونایتد، تابستان امسال باشگاه را ترک خواهد کرد.

رایس، 24 ساله، کاپیتان تیمش برای قهرمانی اروپا بود، در حالی که جارود بوون برنده لحظات آخر، وستهم را با پیروزی 2-1 مقابل فیورنتینا در فینال لیگ کنفرانس اروپا در روز چهارشنبه به ارمغان آورد.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)
– رایس می تواند پس از قهرمانی در اروپا، وستهام را با سربلندی ترک کند

منابع به ESPN گفته‌اند که آرسنال می‌خواهد در پایان فصل برای رایس قراردادی را دنبال کند در حالی که چلسی، منچسترسیتی، منچستریونایتد، نیوکاسل یونایتد و لیورپول تحولات را زیر نظر دارند. منابع اضافه کردند که انتظار می رود وستهم برای خروج این هافبک از باشگاه 100 میلیون پوند درخواست کند.

سالیوان در پاسخ به این سوال که آیا این پیروزی آخرین بازی رایس برای وستهام بود یا نه، به talkSPORT گفت: “فکر می کنم باید باشد. ما به او قول دادیم که می تواند برود. او دلش را برای رفتن گذاشت. شما نمی توانید مردی را بخواهید که متعهد باشد. بیشتر برای ما در این فصل

“در زمان مقرر، او باید سوار شود و ما باید یک جایگزین یا چندین جایگزین داشته باشیم. این چیزی نیست که ما بخواهیم اتفاق بیفتد. ما 18 ماه پیش به او 200000 پوند در هفته پیشنهاد دادیم. او آن را رد کرد.”

ماندن در وستهام در آن زمان برای او 10 میلیون پوند هزینه داشت. و او می خواهد برود. شما نمی توانید بازیکنی را که نمی خواهد آنجا باشد نگه دارید.

اعلامیه سالیوان یک روز پس از آن بود که رایس اولین جام اروپایی خود را به عنوان بازیکن به دست آورد. او پس از بازی به BT Sport گفت که “او باشگاه را دوست دارد” و با وجود گمانه زنی های مداوم در مورد آینده او هنوز “دو سال باقی مانده است”.

رایس افزود: “تمرکز من در حال حاضر بازی برای وستهام است. من کاپیتان این باشگاه هستم و نمی توانم به اندازه کافی درباره این مکان صحبت کنم. فقط ببینیم چه می شود. صبر کنیم و ببینیم. چه کسی می داند؟”

منابع به ESPN گفتند که پاری سن ژرمن مذاکرات خود را با یولیان ناگلزمن برای جانشینی کریستوف گالتیه به عنوان سرمربی آغاز کرده است و انتظار می رود سرمربی سابق بایرن مونیخ روز سه شنبه برای مذاکره در پایتخت فرانسه حضور داشته باشد.

صاحبان پاری سن ژرمن، قطر اسپورتس اینوستمنس، قبلاً با جانشینان بالقوه دیگری از جمله لوئیس انریکه و تیاگو موتا صحبت کرده اند، اما منابع به ESPN گفته اند که پی اس جی ناگلزمن را هدف اصلی خود قرار داده است و سرمربی آلمانی مشتاق است تیری هانری به عنوان دستیار او ملحق شود.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

منابع گفتند که باشگاه بر این باور است که او می تواند یک گروه قوی بسازد، کاری که گالتیه و سرمربی سابق مائوریسیو پوچتینو نتوانستند انجام دهند، و همچنین ناگلزمن را به عنوان یک مربی ایده آل برای استفاده از بازیکنان جوان با استعدادی می بیند.

انتظار می‌رود که گالتیه پس از تنها یک فصل سرمربیگری، علیرغم اینکه این باشگاه را به قهرمانی لیگ 1 رساند، توسط پی اس جی اخراج شود. دوران تصدی او باعث شد که این باشگاه در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا ناامیدکننده‌ای را پشت سر بگذارد، زیرا تلاش آنها برای اولین قهرمانی اروپا ادامه دارد.

لیونل مسی و سرخیو راموس نیز هر دو در تابستان امسال باشگاه را ترک خواهند کرد و ESPN قبلا گزارش داده بود که نیمار نیز آماده ترک پاریس است.

ناگلزمن در ماه مارس از بایرن مونیخ اخراج شد. ESPN ماه گذشته گزارش داد که سرمربی آلمانی با چلسی در مورد پست سرمربی خالی آنها صحبت کرده است اما مذاکرات به خوبی پیش نرفت و او در لیست نهایی این پست قرار نگرفت.

قبل از اینکه تاتنهام او را به عنوان نامزد رد کند، او همچنین به تاتنهام مرتبط بود.

The only problem with Arsenal’s roller-coaster season was the dip at the end. It was one hell of a nerve-shredding ride, reaching and maintaining unexpected heights as the Gunners spent a total of 248 days at the top of the Premier League only for Manchester City to surpass them in the final weeks to clinch the title with two games left.

It is the longest time any team has spent in that position without going on to win the trophy. Nobody expected Arsenal to be there in the first place, and the supporters will be delighted they could dream for so long when a top-four push was the original limit of their ambition. But with City celebrating their fifth league win in six years, there is an accompanying sense of regret for Mikel Arteta and his players. They have to accept the uncomfortable truth that their rivals navigated the latter stages of the title race with more authority and control.

– Stream on ESPN+: LaLiga, Bundesliga, more (U.S.)

This was encapsulated perfectly by Arsenal losing 1-0 at Nottingham Forest to hand City the title without kicking a ball last weekend — the final act of surrender coming at the venue where City last dropped points … on Feb. 18. Two wins from Arsenal’s last eight games saw them stutter, with City setting such ferocious standards, it was enough of a wobble to veer off course.

ESPN breaks down Arsenal’s season, reflecting on the huge progress they made after finishing fifth in 2021-22, and where they fell short in trying to win their first title since 2004.

The emergence, and eventual reliance, on key players

Seven players started Arsenal’s first 21 Premier League games of the season: Aaron Ramsdale, Ben White, William Saliba, Gabriel Magalhaes, Granit Xhaka, Bukayo Saka and Gabriel Martinelli. Martin Odegaard missed just one match in that run — a 3-0 win at Brentford on Sept. 18 — as the Gunners benefitted hugely from a settled side and the absence of Champions League football to start the Premier League season in record-breaking fashion.

They became the first Arsenal team in Premier League history to reach 50 points at the halfway point of the season (19 games.) It is the joint-fifth highest tally since the division’s inception in 1992, with only Manchester City (2017-18) and Liverpool (2019-20) reaching 58 points, Chelsea (2005-06) posting 55 and Liverpool (2018-19) amassing 54.

Chelsea are a notable outlier in that list given the other three totals have come in the past six years, when arguably City and (to a lesser extent) Liverpool have taken the level of consistency required to win the Premier League to new heights. A 90-point season is essentially the minimum target now and Arsenal did not need much of a blip to fall short of that figure. If they beat Wolves at home on the final day, Arteta’s side will reach 84 points. But that would be their highest tally since the “Invincibles” season of 2003-04.

How they achieved that figure — and ultimately struggled to stay the course — is through an excessive reliance on that core group. Left-back, central midfield and centre-forward were the only areas with any sort of rotation during the first half of the season, although Gabriel Jesus started all 14 league matches prior to the 2022 World Cup, where he suffered a knee injury which ruled him out for three months.

Xhaka’s impressive form dipped a little later in the season, as did Thomas Partey’s, while Jesus did not provide the clinical goal threat Arsenal needed in the run-in. January signings Leandro Trossard and Jorginho gave the team something of a lift, but more was required.

Saka and Odegaard have become two of the Premier League’s most influential players. But while Odegaard had a personally productive April and May, scoring five goals in five matches, Saka faded in recent weeks. Odegaard benefitted from rest as a result of Norway’s failure to qualify for the World Cup — as, it should be noted, did Man City striker Erling Haaland — while Saka was a key player in England’s run to the quarterfinals, continuing the physical and mental demands that may have taken their toll.

Sources have told ESPN that the issue of Saka’s rough treatment by opposing teams was discussed in conversations between Arsenal and the referees’ body Professional Game Match Officials Limited. During an interview with ESPN at March’s London Football Awards — where Arsenal’s fine campaign to date was rewarded by becoming the first club ever to take home four major prizes in one evening as Ramsdale, Saka, Odegaard and Arteta were all recognised – the 21-year-old winger hinted at tiredness.

Asked how fresh he was feeling at the time, Saka replied: “I’d say mentally, I’m just happy to be on the pitch. If I put it this way: would I rather be injured or on the pitch, I want to be on the pitch. If I ask myself when I was younger where I would want to be, and it was on the pitch playing for Arsenal every week competing at the highest level, I’d take it. So, I’m happy. I just want to continue to push to the end of the season and then I can lock myself in my room and sleep for the rest of the summer.”

Sources have told ESPN that Saka has been managing a problem affecting his ankle/Achilles area for several weeks. Nevertheless, he has played 3,131 minutes, Odegaard 3,068, White 2,977, Xhaka 2,929 and Martinelli 2,805. Ramsdale is one of only four goalkeepers to play all 37 league games so far this season. And no outfield player anywhere in the Premier League has played more than defender Gabriel’s 3,321 minutes.

The comparison of these physical demands with City is stark. City’s most used outfield player is Rodri (with 2,830 minutes) but in attacking areas, Pep Guardiola has been able to rotate to far greater effect with Bernardo Silva amassing 2,119 on the pitch, Jack Grealish 2,063, Riyad Mahrez 2,063, Phil Foden 1,702. Even the headline act of Kevin De Bruyne (2,368) and Haaland (2,686) have been used less than Arsenal’s finest.

City have had more games in other competitions, with Champions League and FA Cup finals to come next month, but they have been able to peak at the end of the season, winning 12 consecutive league matches, due to a depth of quality that Arsenal do not possess.

The Gunners should not be judged too harshly over this because nobody framed any judgement of their squad in August on whether they could challenge for the title. But it is clear where they need to add players this summer.

Saliba’s injury and Arsenal’s defending

When Saliba limped off with a back injury 21 minutes into Arsenal’s home game against Sporting CP on March 16, the Gunners were on course to reach the Europa League quarterfinals and held a five-point lead at the top of the Premier League. Sporting fought back on the night to win in a penalty shootout and Arsenal’s league results since Saliba was sidelined read: WWDDDLWWLL. They kept just one clean sheet in that time, conceding 18 goals in 10 games in a stuttering run which allowed City to overtake them.

With right-back Takehiro Tomiyasu injured — coincidentally suffering a knee injury in the same game against Sporting — and Cedric Soares out on loan, Arteta opted against moving Ben White from right-back to centre-back and initially turned instead to Rob Holding. However, Holding was found wanting, most obviously against Haaland as City ran out 4-1 winners against Arsenal at the end of April, and January signing Jakob Kiwior was thrown in for his full league debut against Chelsea on May 2.

Kiwior kept his place against Newcastle five days later and again vs. Brighton on May 14, but was criticised for going down injured too easily in the build-up to the visitors’ opening goal in a 3-0 defeat. Against Nottingham Forest, Arteta tried shifting Kiwior to left-back with midfielder Thomas Partey at right-back and this experiment failed to yield the right balance or control as the Gunners lost 1-0.

Arsenal would surely have been more robust had Saliba stayed fit, especially given the drop-off in quality of the Gunners’ centre-back options beyond their first-choice pairing. Arteta certainly hoped he could play a role, repeatedly refusing to rule him out for the season despite few positive signs regarding his recovery.

Sources have told ESPN one of the main issues for Saliba was an inability to take any sustained physical load before suffering back pain. He would rest for several days, then try to step up his involvement only to break down. The possibility of surgery has not been entirely ruled out but equally it was hoped the condition would resolve itself through rest, which explains why Arteta kept updates around Saliba’s fitness to a game-by-game basis.

But although the 21-year-old has enjoyed a fine season, exceeding all expectations on a personal level after three years on loan in France, Arsenal were also exhibiting signs of weakness at the back with Saliba in the team. The Gunners kept only three clean sheets in 11 games across all competitions prior to Saliba’s injury. He made individual errors against Aston Villa and Bournemouth, which led to goals, while Brentford’s Ivan Toney won their individual duel in February’s 1-1 draw at Emirates Stadium, as did Haaland in City’s 3-1 win a few days later.

This is not to undermine the progress of a hugely promising talent but more to highlight Arsenal’s defending across the second half of the season in particular was not collectively good enough. They have conceded 43 goals with one game to play. The last team to concede 43 goals and win the league was Manchester United in 2012-13 — Sir Alex Ferguson’s final season as manager (when they drew 5-5 with West Brom on the last day.)

Only three times in Premier League history have a team conceded more than 40 goals to win the title. The standard of defending has dropped markedly in recent weeks and it’s a problem which surely extends beyond Saliba’s absence.

“It started with what happened at Anfield in the 90th minute,” said Arteta last weekend, referring to losing a 2-0 lead at Liverpool to start their run of two wins in eight games. “Then at West Ham if you put it away to make 3-1 everything changes. We have conceded a lot of goals. We have given 16 goals away in those matches. It’s a lot. You cannot sustain that. In this league you have to be exceptional with everything because there are no margins. That team doesn’t give you any margins. We have extended those margins too much and that’s why we lost the league.”

Coping with the pressure

Arsenal did not “bottle” the title race, but they did not handle its psychological demands with the maturity of their rivals. Losing a 2-0 lead at Anfield can happen. Losing a 2-0 lead at West Ham, then threatened with relegation and bereft of confidence, should not. Dropping two points at home to Southampton, who will finish bottom of the Premier League was a calamity.

The opening moment of that game feels instructive in hindsight. Arsenal were so wound up by a desire to make amends for the two previous draws that Ramsdale gave the ball away inside 28 seconds for Carlos Alcaraz to score.

Individual errors then crept into their game as the pressure of the title race magnified scrutiny on their decision-making. City revelled in this rarefied atmosphere while Arsenal struggled to breath. The result was a huge gulf between the sides when City ran out 4-1 winners at Etihad Stadium on April 26.

Arsenal’s leadership group comprises captain Odegaard, vice-captains Gabriel Jesus and Xhaka, along with Soares and Holding, who were voted in by the players. All have tried to play their roles in improving team harmony and help new players settle in. Meanwhile Jesus and Oleksandr Zinchenko, both signed from City last summer, have been widely praised for helping maintain high standards during the course of the season, fuelling the club with fresh emotion and passion which has been a unifying force.

However, former Arsenal striker Thierry Henry questioned last month whether that had become an issue. “You’ve seen recently that we’ve been too emotional about it,” he said, speaking as a fan. “You don’t win the title on emotions, I’m sorry.”

VAR and City’s charges

Every club has had issues with VAR this season in one way or another. Professional Game Match Officials Limited (PGMOL) has admitted wrongdoing in two matches involving Arsenal this season. First they incorrectly ruled out what would have been the opening goal away to Manchester United in September for an alleged foul by Odegaard on Christian Eriksen in the build-up. Arsenal lost the game 3-1, their first defeat of the season. Though it is debatable how that incident would have affected the outcome given it came inside the first 15 minutes.

Arteta was far angrier about an incident in their home game against Brentford on Feb. 11, when Brentford snatched a 1-1 draw at Emirates Stadium. Toney’s 74th-minute equaliser contained an offside in the buildup but the VAR, Lee Mason, simply failed to check the positioning of Christian Norgaard as he headed the ball into Toney’s path. PGMOL formally apologised to Arsenal for the human error afterwards.

“It wasn’t human error, it was not understanding your job,” Arteta said later that week. “That’s not acceptable, I’m sorry. It cost Arsenal two points that are not going to be restored, so we are going to have to find those two points somewhere else in the league.”

The timing of that blow was significant given City beat Aston Villa a day later and then won at Emirates Stadium, knocking Arsenal off top spot. It was not, however, a terminal setback given they re-established an eight-point lead (having played a game more) over City by the start of April.

February also saw the Premier League charge City with 115 offences relating Financial Fair Play (FFP) rules. Although the alleged incidents took place between 2009-2018, a points deduction was mooted as a possible punishment this season (within a range of expulsion from the league to a simple fine) and the legitimacy of City’s entire journey to the summit of English football is now in question.

They strongly refute any wrongdoing, and the case will reportedly take two to four years to be resolved, but former Liverpool defender and Sky Sports pundit Jamie Carragher believes any guilty verdict would tarnish City’s achievements this season. A formal sanction would make a possible treble this season “all worthless” according to Carragher and he is unlikely to be alone in that view.

Arteta has been reluctant to criticise City given he was in their employ from 2016 to 2019. But it is not difficult to imagine the ire Arsene Wenger would have reserved for City if he was still in charge of Arsenal.

Back in 2011, Wenger reacted to City’s £400m sponsorship agreement — then a world-record deal — with Etihad Airways by claiming “the credibility of financial fair play is at stake,” believing it to be an example of “financial doping,” a phrase he first used about Chelsea’s massive spending under owner Roman Abramovich from 2003 onwards. The only vaguely related aspect Arteta has so far been willing to discuss is the need to “absolutely nail” the summer transfer window. Arsenal cannot compete with City’s resources and therefore must recruit without mistakes.

City have expertly assembled a squad wholly in Guardiola’s image; Arteta revealed earlier this month that he has ideas he cannot yet implement because he does not have the players to do so. Identifying and signing that talent will be vital in Arsenal challenging City for the title again next season.

با چند بازی باقی مانده، فصل 2022-23 در سراسر فوتبال باشگاهی اروپا به پایان خود نزدیک می شود. دو یا سه دور در بیشتر رده‌های برتر قاره باقی مانده است و بسیاری از باشگاه‌ها در انگلیس، اسپانیا، آلمان، ایتالیا و فرانسه نگرانی‌هایی فراتر از رتبه‌بندی‌های نهایی لیگ دارند، با عنوان‌ها، جواز حضور در اروپا و سقوط همچنان در خط هستند.

در اینجا خلاصه ای سریع از دقیقاً آنچه برای بازی در لیگ برتر انگلیس، لالیگا اسپانیا، بوندسلیگا آلمان، سری آ ایتالیا و لیگ 1 فرانسه در این مرحله آخر باقی مانده است، آورده شده است.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

لیگ برتر

عنوان: در حالی که هنوز هیچ چیز رسمی نیست، منچسترسیتی (85 امتیاز) پس از پشت سر گذاشتن آرسنال (81) در هفته های اخیر، اساسا قهرمان منتخب است.

شاگردان پپ گواردیولا اگر روز یکشنبه چلسی یازدهمی را شکست دهند، سومین قهرمانی متوالی خود در لیگ برتر را به دست خواهند آورد. اما اگر توپچی ها عصر شنبه مقابل ناتینگهام فارست در رده شانزدهم شکست بخورند، حتی می توانند بدون ضربه زدن به توپ قهرمان شوند.

لیگ قهرمانان: سه تیم برای دو مکان باقیمانده جواز حضور در لیگ قهرمانان اروپا با چهار امتیاز جدا از نیوکاسل (69)، منچستریونایتد (66) و لیورپول (65) رقابت می کنند – اگرچه شیاطین سرخ یک بازی کمتر از رقبای خود انجام داده اند.

اروپا: لیورپول با دو بار پیشنهادی برای صعود به لیگ اروپا، به‌دنبال کسب عنوان پنجمی است و برایتون با رده ششم (58) اکنون تنها باشگاهی است که می‌تواند به لطف بازی‌های خود از تیم یورگن کلوپ پیشی بگیرد. یکی از من سیتی و منچستریونایتد فینال جام حذفی را برنده خواهد شد، بنابراین رتبه ششم اکنون به لیگ اروپا خواهد رسید – تغییرات مربوط به آن را اینجا بخوانید – اما این به معنی تاتنهام (57)، استون ویلا (57) و برنتفورد (57) است. 53) هنوز برای لیگ کنفرانس اروپا (UECL) در رقابت هستند.

وستهام (37) که در رده پانزدهم قرار دارد، اگر در فینال UECL فیورنتینا را شکست دهد، می تواند به لیگ اروپا راه یابد.

سقوط: باشگاه پایین ساوتهمپتون (24) قبلاً سرنوشت خود را بسته است، اما باید دید که دو لسترسیتی (30)، لیدز یونایتد (31)، اورتون (32) و ناتینگهام فارست (34) به آنها خواهند پیوست. سه تا پایان فصل به پایان می رسند.

بوندسلیگا

عنوان: بایرن مونیخ (68) و بوروسیا دورتموند (67) در یک مسابقه دراماتیک دو اسبه برای عنوان قهرمانی جا خوش کرده اند، زیرا به نظر می رسد قهرمانی بوندس لیگا به پایان برسد. دو بازی برای هر دو تیم باقی مانده است که تنها یک امتیاز آنها را از هم جدا می کند. بایرن در صورت برد و باخت دورتموند این آخر هفته قهرمان خواهد شد.

بایرن و آر بی لایپزیگ، پخش مستقیم، 20 مه، ساعت 12:30 بعد از ظهر به وقت شرقی

دورتموند و آگسبورگ، پخش مستقیم، 21 مه، 11:30 صبح به وقت شرقی

لیگ قهرمانان: RB لایپزیگ (60) و یونیون برلین (59) که در زیر دو تیم برتر قرار دارند، امیدوارند جواز لیگ قهرمانان را کسب کنند. با این حال، فرایبورگ (56) هنوز هم می تواند دومی را پشت سر بگذارد، که با دو بازی باقی مانده سه امتیاز عقب است.

اروپا: فرایبورگ در رده پنجم لیگ اروپا امن است، اما وولفسبورگ (49) تنها به لطف تفاضل گل برتر (به اضافه 1) از بایرلورکوزن رده هفتم جلوتر است. آینتراخت فرانکفورت (46) یا ماینتس (45) نیز می توانند این کار را انجام دهند، اما احتمال بیشتری وجود دارد که در UECL به پایان برسند. همچنین معادله فینال جام حذفی آلمان بین لایپزیگ و اینتراخت وجود دارد. رتبه ششم بوندسلیگا تنها در صورت قهرمانی لایپزیگ قطعا برای لیگ اروپا تعیین خواهد شد. در حال حاضر UECL است. اینتراخت ممکن است خارج از شش تیم برتر به پایان برسد و با پیروزی در آن جواز کسب کند.

سقوط: هنوز هیچ تیمی در بوندسلیگا سقوط نهایی نکرده است، هرچند که نبرد فوق العاده سختی است، با شش تیم عقب افتاده در پایه جدول – هرتابرلین (25)، اشتوتگارت (29)، شالکه (30)، بوخوم (31)، هوفنهایم (32) و آگسبورگ (34) – همگی هنوز در خطر سقوط هستند. حتی وردربرمن (35 ساله) هنوز امن نیست. یادآوری این است که دو تیم انتهایی سقوط می کنند، با تیم رده شانزدهم با صعود در بوندسلیگا 2 امیدوار به پلی آف.

لالیگا

عنوان: بارسلونا (85) به طور رسمی برای اولین بار در چهار سال گذشته با شکست 4-2 همسایه اسپانیول در دربی محلی آخر هفته گذشته، رسماً قهرمان لالیگا شد.

لیگ قهرمانان: رئال مادرید (71)، اتلتیکو مادرید (69) و رئال سوسیداد (62) بقیه چهار جایگاه برتر لیگ برتر اسپانیا را در اختیار دارند.

در حالی که هر دو تیم مادریدی با چهار بازی باقی مانده لیگ نسبتاً ایمن به نظر می رسند، رئال سوسیداد روی شانه های آنها نگاه خواهد کرد زیرا ویارئال (57) و رئال بتیس (55) در فاصله قابل توجهی درست زیر آنها قرار دارند.

اروپا: همانطور که گفته شد، ویارئال و بتیس در حالی که خیرونا (48) هنوز 7 امتیاز فاصله دارد، جواز حضور در لیگ اروپا را خواهند گرفت. پس از آن باشگاه اتلتیک، اوساسونا و سویا (47) امتیازی دورتر از این سرعت هستند، هرچند بعید است که در معادله نقش داشته باشند. آنها در عوض برای UECL خواهند جنگید. سویا در فینال لیگ اروپا به مصاف رم می رود تا در صورت قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا مدعی شود.

سقوط: در انتهای جدول، الچه (19) در اوایل ماه مه سقوط کرد. با این حال، اسپانیول (31) و ختافه (34) همچنان می توانند با حداکثر 12 امتیاز باقی مانده از چهار بازی، خود را از منطقه خطر خارج کنند. می توان استدلال کرد که پنج باشگاهی که به طور نامطمئنی بالای خط نقطه قرار دارند هنوز کاملاً ایمن نیستند، از جمله سلتاویگو (39)، والنسیا (37)، آلمریا (36)، کادیز (35) و وایادولید (35). .

سری آ

عنوان: ناپولی (83) به اولین بازی خود رسید اسکودتو در 33 سال پس از پایان کار با تساوی 1-1 در برابر اودینزه در 4 می.

لیگ قهرمانان: علیرغم یک رقابت پر سر و صدا در داخل و خارج از زمین، یوونتوس (69) همچنان در رتبه دوم قرار دارد و اینترمیلان (66) و لاتزیو (65) چهار تیم برتر را تشکیل می دهند. سه بازی برای انجام وجود دارد، اما اینتر در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل من سیتی قرار دارد و می تواند با پیروزی در آن جایگاهی را به دست آورد.

اروپا: پس از لاتزیو، میلان (61) رتبه پنجم در مسیر صعود به لیگ اروپا قرار دارد، اما اگر نتایج به دست آمده باشد، همچنان می تواند به جایگاه های لیگ قهرمانان اروپا صعود کند. نفر ششم در حال حاضر در UECL جایگاهی را به دست می‌آورد و رم (59) و آتالانتا (58) برای آن مکان می‌جنگند. رم از طریق فینال لیگ اروپا راهی لیگ قهرمانان اروپا شده است، در حالی که فیورنتینا رتبه هشتم با پیروزی در فینال کوپا ایتالیا (مقابل اینتر) یا UECL (مقابل وستهم) دو شانس برای رسیدن به لیگ اروپا دارد. اگر اینتر قهرمان کوپا ایتالیا شود، نفر ششم وارد لیگ اروپا می شود و نفر هفتم لیگ قهرمانان اروپا را کسب خواهد کرد.

سقوط: باشگاه سامپدوریا (18) با چهار بازی باقی مانده به سقوط سقوط کرد، اگرچه دو مکان پایانی سقوط سری آ همچنان در نوسان است. کرمونز (24) برای نجات خود به یک معجزه نیاز دارد، اگرچه ورونا (30)، اسپزیا (30) و لچه (32) هنوز هم می توانند راه خود را برای رهایی از مشکلات بازی کنند زیرا تنها دو امتیاز سه تیم را از هم جدا می کند.

لیگ 1

عنوان: پاری سن ژرمن (81) با 6 امتیاز اختلاف با لنز (75) در صدر جدول با سه بازی باقی مانده است. در صورتی که لنز مقابل لوریان شکست بخورد، پی اس جی می تواند روز یکشنبه قهرمان شود. مارسی که در رده سوم قرار دارد (73) باید هر سه را ببرد و امیدوار است پاری سن ژرمن هر سه را از دست بدهد تا شانس داشته باشد.

لیگ قهرمانان: با توجه به فاصله 8 امتیازی که بین L’OM و موناکو رده چهارم (65) باز شده است، با تنها سه جایگاه برای کسب سهمیه در لیگ برتر فرانسه، به نظر می رسد که PSG، لنز و مارسی افتخارات را کسب کنند. .

اروپا: تولوز پیش از این با قهرمانی در کوپه دو فرانس راهی لیگ اروپا شده است. با 5 امتیاز بین موناکو و لیل رده پنجمی (60)، تسلیم دیدنی از اولی لازم است تا ببینیم آنها از تک جایگاه باقی مانده در مرحله مقدماتی سقوط می کنند. اما لیل باید از رن (59) و لیون (56) برای UECL جلوگیری کند.

سقوط: لیگ 1 قرار است از 20 باشگاه از فصل 2023-24 به 18 باشگاه کاهش یابد، به این معنی که چهار باشگاه در این فصل سقوط خواهند کرد تا تغییر را تسهیل کند.

آنجر (14)، تروا (22) و آژاکسیو (22) در حال حاضر محکوم به فنا هستند، اگرچه با یک امتیاز بین نانت (33) و اکسر (34) به نظر می رسد که یکی از این دو در نهایت به عنوان برست (برست) در رده چهارم سقوط رقابت کند. 38) و استراسبورگ (38) فاصله دارند.

دو گل از کورتیس جونز و یک پایان عالی از ترنت الکساندر-آرنولد باعث شد لیورپول روز دوشنبه در خارج از خانه لسترسیتی در لیگ برتر برتری 3-0 را به دست آورد و امیدهای آنها در لیگ قهرمانان اروپا را تقویت کرد و در عین حال نگرانی روباه ها برای سقوط را عمیق تر کرد.

لیورپول پس از 36 بازی با 65 امتیاز در رده پنجم جدول قرار دارد و یک امتیاز کمتر از منچستریونایتد رتبه چهارمی دارد که یک بازی کمتر از رقبای خود دارد. لستر با 30 امتیاز در رده نوزدهم قرار دارد و با 2 بازی کمتر از اورتون در رده هفدهم قرار دارد.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

لستر برای اولین بار از ماه اکتبر از جانی ایوانز مدافع میانی استقبال کرد، اما قهرمان سه بار لیگ برتر با منچستریونایتد نتوانست نظم دفاعی مورد نیاز تیمش را القا کند.

پس از یک افتتاحیه کند، جونز در دقیقه 33 با یک ضربه عالی برای اولین بار از ارسال محمد صلاح، پس از اینکه خط دفاعی بالای لستر با توپ بلند آلیسون دروازه بان لیورپول از بالای دروازه خارج شد، بن بست را شکست.

هافبک 22 ساله سه دقیقه بعد دوباره توپ را وارد دروازه کرد و یک بار دیگر این صلاح بود که او را آماده کرد و جونز قبل از اینکه به خانه برود، ضربه ای روی پیچ انجام داد.

تماشاگران میزبان تمام تلاش خود را کردند تا تیم خود را به بازی برگردانند و هاروی بارنز هفت دقیقه بعد از نیمه دوم نزدیک شد، اما آلیسون با مهار فوق العاده توپ را مهار کرد.

الکساندر-آرنولد پس از اینکه در دقیقه 71 یک ضربه ایستگاهی توسط صلاح وارد مسیر او شد، با یک سوم درخشان، امید به بازگشت او را از بین برد و او یک پایان رعد و برق به کار برد تا هواداران میزبان را یک بار برای همیشه ساکت کند.

صلاح باید در دقیقه 79 وقتی کودی گاکپو او را وارد دروازه کرد، گل چهارم را اضافه می کرد، اما بازیکن ملی پوش مصری به طرز شگفت انگیزی ضربه خود را از سمت چپ به بیرون کشید و تنها دروازه بان آن را شکست داد.

لیورپول هفتمین برد متوالی لیگ را به دست آورد در حالی که لستر از چهار بازی اخیر خود تنها دو امتیاز کسب کرده است.

با سفر به نیوکاسل یونایتد و بازی خانگی مقابل وستهم یونایتد، زمان برای قهرمان 2016 برای حفظ جایگاه خود در لیگ برتر در حال سپری شدن است.

شما یا با انجام کارهایی که دیگران انجام می‌دهند و بهتر از آنها انجام می‌دهند موفق می‌شوید، یا با انجام کارها به گونه‌ای دیگر موفق می‌شوید. این شعار قدیمی در مورد اینتر صدق می‌کند – که با تمام ضعف‌ها و ضعف‌هایش، در فینالیست‌های سری آ، کوپا ایتالیا چهارم شده و پس از اولین بازی نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل آث میلان، برتری 2-0 را در اختیار دارد. راه های کلیدی یکی از آنها «مدرسه قدیم» و دیگری قطعاً جدید است.

نقطه تفاوت “برگشت” با اینتر این واقعیت است که شاگردان سیمونه اینزاگی با دو مهاجم بازی می کنند تا یک مهاجم. نوآوری روشی است که آنها از تغییر قانون از سه تعویض به پنج استفاده کرده اند، به طور موثری تغییرات خود را از قبل برنامه ریزی کرده و همان حرکات را، در موقعیت های یکسان، و اغلب در یک نقطه از مسابقه انجام می دهند.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

تیم‌های تهاجمی برای سال‌ها در فوتبال اروپا رایج بود، اما امروزه حداقل در میان باشگاه‌های نخبه تا حدی پاسی هستند: تنها تعداد انگشت شماری از تیم‌های دیگر، مانند اتلتیکو مادرید و لایپزیگ، هنوز از دو مهاجم مرکزی مانند اینتر استفاده می‌کنند. با توجه به اینکه ترکیب‌ها روان هستند، گیر کردن در معناشناسی در اینجا آسان است، اما اکثر باشگاه‌های برتر تمایل دارند که با یک مهاجم مرکزی و دو بازیکن بزرگ در بالای زمین حمله کنند. گاهی اوقات، آنها از وینگرهای وارونه استفاده می کنند (مثلاً یک پای راست در سمت چپ) که دویدن های آنها به گونه ای طراحی شده است که آنها را به داخل و داخل منطقه می برد نه عبور از توپ. وینیسیوس جونیور بازیکن رئال مادرید – یک بازیکن راست پا که در جناح چپ بازی می کند – نمونه بارز این موضوع است.

نه اینتر آنها چهار مهاجم دارند – لائوتارو مارتینز، روملو لوکاکو، خواکین کوریا، ادین ژکو – و طرح‌های آنها بر اساس بازی‌های متقابل آنها طراحی شده است و عرض آنها از مدافعان کناری آنها می‌آید. داشتن دو بازیکن در وسط – به خصوص در مقابل تیم هایی که با چهار مدافع بازی می کنند، به این معنی است که می توانید هر دو مدافع میانی را گره بزنید و فضایی را برای یک دونده از خط میانی باز کنید.

گل دوم اینتر به میلان در نیمه نهایی چهارشنبه نمونه بارز این است: ژکو و مارتینز دو دویدند (یکی از عرض، یکی کوتاه) تا نشانگرهای خود، فیکایو توموری و سیمون کایر را از موقعیت خارج کنند، که به هنریخ مخیتاریان اجازه داد تا از زمین بازی به زمین بیاید. هافبک، به فضا حمله کن و گل بزن. (مطمئناً ساندرو تونالی می‌توانست کار بهتری در ردیابی دویدن مخیتاریان انجام دهد، اما هی: این یک ورزش کم امتیاز است که در آن جزئیات کوچک می‌توانند تأثیرات بزرگی داشته باشند و شما باید آماده باشید که از این خطاها استفاده کنید.)

اکثر تیم ها، چه با یک بک سه بازی کنند و چه در خط دفاعی چهار، به سادگی عادت به رویارویی با دو جلو ندارند. و این بدان معناست که باید تنظیم شود. این علم موشک نیست. این شدنی است، اما در یک بازی با حاشیه‌های خوب مانند نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، هر زمان آماده‌سازی که صرف تطبیق می‌شود، زمانی است که برای انجام کار دیگری صرف نمی‌کنید تا به شما کمک کند برنده شوید. در نهایت یک چیز دیگر برای فکر کردن است.

یک چروک دیگر در مورد اینتر وجود دارد: چهار مهاجم آن ها همه تفاوت های اساسی با یکدیگر دارند. لوکاکو قد بلند، قدرتمند و مستقیم است. ژکو همچنین قد بلندی دارد، اما باهوش تر، کندتر (که با توجه به اینکه 37 سال دارد انتظارش را دارید) و یک پاس دهنده با استعداد است. لائوتارو کوچکتر، سریعتر و دریبل زن با استعدادی است. کوریا به نوعی یک کارت وحشی است: او یک مرد بزرگتر با کنترل توپ “آدم کوچک” است و دوز سالمی از غیرقابل پیش بینی بودن را ارائه می دهد. این کوارتت متنوع اینزاگی را قادر می سازد تا بسته به حریف و موقعیت در بازی، ترکیبات را با هم ترکیب کند.

اینتر در این فصل 49 بازی انجام داده است و شروع ها بین چهار نفر مشترک بوده است: لائوتارو (39) بیشترین بازی را دارد و پس از آن ژکو (30)، لوکاکو (17) و کوریا (14) قرار دارند. آنها کاملاً قابل تعویض نیستند – لائوتارو بیشتر بازی می کند زیرا، خوب، او احتمالاً بهترین تیم است و لوکاکو بخشی از فصل را به دلیل مصدومیت از دست داد – اما واضح است که اینزاگی به هر چهار نفر اعتماد دارد. این در استفاده او از تعویض ها، دیگر امتیاز فروش منحصر به فرد او، و نحوه تخصیص دقایق ثابت می شود.

اینتر 34 بازی در لیگ انجام داده است که به این معنی است که حداکثر تعداد جانشینی که می تواند داشته باشد 170 است. آنها 167 بازی کرده اند. در مقابل، منچسترسیتی نیز 34 بازی انجام داده است، اما آنها فقط 110 بازی کرده اند. هیچ درست یا غلطی در اینجا وجود ندارد: این فقط یک رویکرد متفاوت است که بر اساس آنچه برای تیم شما مناسب است، متفاوت است. اما آنچه در اینجا جالب است این است که اینتر تمایل دارد همیشه تعویض های یکسانی انجام دهد. اینزاگی اغلب دو مهاجم و دو مدافع کناری خود را جایگزین می کند – در اینجا نیز چرخش نسبتاً زیادی وجود دارد، با فدریکو دیمارکو و رابین گوسنس در سمت چپ و دنزل دامفریس و رائول بلانووا یا متئو دارمیان، زمانی که او در مرکز بازی نمی کند. عقب، در سمت راست — معمولاً حدود ساعت.

مزایای اینجا مشهود است. مدافعان حریف باید در نیم ساعت پایانی با پاهای تازه و مهاجمانی با ویژگی های متفاوت روبرو شوند. وینگ بک در ترکیب 3-5-2 اینزاگی احتمالاً سخت ترین موقعیت از نظر بدنی است و بدیهی است که 60 دقیقه بازی تماماً در مقایسه با 90 دقیقه ضرر کمتری دارد. اینتر تیم پرسینگ بالایی نیست، اما شرط عادلانه ای است که اگر مهاجمانش مجبور بودند 90 دقیقه کامل بازی کنند، کمتر فشار می آورند.

مدیریت بار نیز بازیکنان را با انگیزه نگه می‌دارد: ممکن است از روی نیمکت شروع کنید، اما اگر مدافع کناری یا فوروارد هستید، می‌دانید که احتمالاً وارد زمین می‌شوید و بازی می‌کنید: مهاجمان اینتر در بیش از 85 درصد از بازی‌ها وارد زمین شده‌اند. بازی هایی که در آنها نیمکت نشین هستند، در حالی که برای مدافعان کناری، 78 درصد مواقع است. و البته، به شاداب نگه داشتن بازیکنان کمک می کند – به ویژه در مورد افراد مسن تر – و در عین حال خطر آسیب را به حداقل می رساند. (در اصل: اگر روی نیمکت باشید، احتمالاً آسیب نخواهید دید.)

بدیهی است که قبل از اینکه از اینزاگی به عنوان یک نابغه و مبتکر یاد کنیم، نکاتی وجود دارد. این رویکرد فقط زمانی کار می‌کند که افراد با توانایی مشابه، مانند ژکو و لوکاکو (یا حداقل نسخه این فصل از لوکاکو) را داشته باشید. اگر کارلو آنچلوتی جایگزین کریم بنزما و ماریانو دیاز در رئال مادرید شود، یا اگر میکل آرتتا از آرسنال پس از 60 دقیقه در هر بازی، بوکایو ساکا را به جای ریس نلسون بیرون می آورد، احتمالا آنها به دلیل جنایت علیه فوتبال دستگیر می شدند. همچنین، آنچه را که در طراوت و غیرقابل پیش بینی به دست می آورید، از نظر شیمی از دست می دهید: هر چه بیشتر با هم بازی کنید، بهتر یکدیگر را درک می کنید. تصادفی نیست که وقتی صحبت از خط میانی و دفاع مرکزی می شود، اینزاگی تمایل دارد نه برای انجام این کار زیرا شیمی و هماهنگی در آن نقش ها اهمیت بیشتری دارد.

با این حال، رویکرد او در این فصل برای اینتر جذاب است. آن‌ها را قادر می‌سازد تا در برخی از لحظات سخت حرکت کنند و بازیکنان را راضی نگه دارند – این کار آسانی در باشگاهی نیست که از نظر تاریخی مظهر هرج و مرج و بی‌ثباتی بوده است. همچنین این سوال را ایجاد می کند که مربیان چقدر می توانند با تجمل پنج تعویض انجام دهند و چگونه ممکن است بازی را تغییر دهند. حس این است که، به استثنای اینزاگی و چند نفر دیگر، بیشتر آنها به سختی سطح را خراشیده اند.

در مجموع، موفقیت های اینتر نشان می دهد که متفاوت بودن گاهی اوقات می تواند به اندازه خوب بودن مهم باشد.