هات بت

بوروسیا دورتموند روز شنبه در بوندسلیگا با نتیجه 5-1 فرایبورگ 10 نفره را شکست داد و سباستین هالر مهاجم برای اولین بار پس از بازگشت از درمان سرطان در هدف قرار گرفت و باعث شد تیمش به رده سوم برسد.

باشگاه روهر که در مرحله یک شانزدهم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در 15 فوریه به مصاف چلسی می‌رود، در فرم فوق‌العاده‌ای قرار داشت و از زمان شروع مجدد لیگ، چهار برد از چهار بازی لیگ را به دست آورد و به 37 امتیاز رسید، به اندازه بایرن قهرمان. مونیخ در رده دوم قرار دارد که یکشنبه در VfL ولفسبورگ حضور دارند.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

یونیون برلین پس از پیروزی مقابل ماینتس در رتبه 39 قرار دارد.

ادین ترزیچ، سرمربی دورتموند گفت: “ما این کار را واقعاً خوب انجام دادیم، خوب دفاع کردیم و اجازه ندادیم که در تمام بازی کرنر به فرایبورگ برسد.”

ما همچنین 5 گل به ثمر رساندیم که باعث خوشحالی ما شد اما می دانیم که باید هفته آینده دوباره این کار را انجام دهیم.”

فرایبورگ که با 34 امتیاز به رده ششم سقوط کرده بود، در ابتدا با کیلیان سیلدیلیا دو کارت زرد در سه دقیقه سقوط کرد تا تیمش در دقیقه 17 به 10 نفر برسد.

طولی نکشید که دورتموند امتیازات خود را به حساب آورد و نیکو اشلوتربک، مدافع سابق فرایبورگ، از سخت ترین زوایای دقیقه 26 به برتری رسید.

دورتموند فرایبورگ را محکم روی پای خود داشت، اما تیم میهمان با درگیری لوکاس هولر در یک توپ شل، پس از اینکه میزبان در پایان نیمه اول نتوانست توپ را دفع کند، ضربه ای را زد.

اما نظم پس از شروع مجدد به سرعت برقرار شد زیرا دورتموند در مدت سه دقیقه دو گل به ثمر رساند.

جود بلینگهام کریم آدیمی را با یک ضربه پشت پا درست کرد و ملی پوش آلمانی توپ را در دقیقه 48 از دروازه بان مارک فلکن رد کرد تا آنها را به جلو بازگرداند.

سپس وقت آن بود که هالر، که تنها چند هفته پیش پس از ماه‌ها جراحی و شیمی‌درمانی برای درمان سرطان بیضه که بلافاصله پس از پیوستن به باشگاه در جولای گذشته تشخیص داده شده بود، بازگشته بود، تا دردسرهای خود را پشت سر بگذارد و به مسیرهای گلزنی بازگردد.

مهاجم ساحل عاج پس از 51 دقیقه برای اولین گل رقابتی خود با سر تکان داد.

ترزیچ گفت: «این گل خیلی دیر به دست آمد. ما آرزو داشتیم که او اولین گل خود را در ماه های ژوئیه و آگوست به ثمر رساند، زمانی که او را به خدمت گرفتیم، اما همه شما از آن زمان ماجرا را می دانید.

بنابراین گل امروز، مقابل دیوار زرد به ثمر رسید [of Dortmund fans]. برای او و ما بسیار مهم است. ما امیدواریم که این اولین گل از بین تعداد زیادی گل باشد.”

مارکو رویس کاپیتان دورتموند نیز باید گلزنی می کرد که در دقیقه 55 در تیرک دور دروازه بدون علامت رها شد، اما او با ضربه خود به تیر دروازه برخورد کرد.

یولیان برانت با تلاشی طولانی که در دقیقه 69 به بیرون رفت، از دست نداد و جیو رینا در دقیقه 82 پس از اخراج کریستین استریچ، مربی فرایبورگ، به دلیل مخالفت از زمین بازی اخراج شد.

منابع به ESPN گفته اند برایتون اند هاو آلبیون پیشنهاد 60 میلیون پوندی آرسنال برای مویسس کایسدو را رد کرده است، در حالی که باشگاه ساحل جنوبی حاضر نیست این هافبک را در ماه ژانویه ترک کند.

آرسنال تا کنون در این ماه با خرید لئاندرو تروسارد و یاکوب کیویور تیم خود را تقویت کرده است. منابع به ESPN برایتون گفته اند که علیرغم اینکه این بازیکن می خواهد به استادیوم امارات برود، حاضر نیست کایدو را در ژانویه به تیم میکل آرتتا بپیوندد.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

به گفته منابع، با وجود موضع برایتون، انتظار می رود آرسنال به زودی با یک پیشنهاد بهبود یافته بازگردد.

به گفته منابع، رهبران لیگ برتر حتی قبل از پیوستن کایسدو به برایتون در سال 2021، علاقه مند به جذب او بودند.

منابع همچنین اضافه کردند که آرسنال همچنان مشتاق جذب دکلان رایس، کاپیتان وستهام یونایتد است، حتی اگر آنها بتوانند قرارداد کایسهدو را به پایان برسانند.

برایتون در فصول اخیر شاهد ترک چندین بازیکن از باشگاه در نقل و انتقالات با ارزش بوده است. مارک کوکورلا و ایو بیسوما در تابستان باشگاه را ترک کردند و به ترتیب به چلسی و تاتنهام پیوستند، در حالی که بن وایت نیز در سال 2021 راهی آرسنال شد.

در کنفرانس خبری روز جمعه، روبرتو دی زربی، سرمربی برایتون گفت: “مویسز پسر خوبی است، او فقط روی ما تمرکز کرده است. او آرام است. امیدوارم حداقل تا پایان فصل در کنار ما بماند.”

من با مویسس صحبت کردم و به او گفتم که تغییر در طول فصل دشوار است. من با او به عنوان یک پدر صحبت کردم نه یک مربی.

“علاقه به بازیکنان ما چیز خوبی است. ما به روشی خوب و درست کار می کنیم.”

برایتون با دو بازی کمتر با تاتنهام 5 امتیازی در رده ششم لیگ برتر قرار دارد.

در این گزارش از اطلاعات جولین لورن از ESPN استفاده شده است.

اریک تن هاگ، سرمربی منچستریونایتد گفت که تیمش اشتباهات “غیرقابل قبولی” مرتکب شد و نشان داد که در جریان شکست 3-2 مقابل آرسنال هنوز “راهی در پیش دارند” تا به عنوان تیم برتر در نظر گرفته شوند.

گل دقیقه 90 ادی نکتیاه پیروزی را برای رهبران لیگ برتر رقم زد و یونایتد را با 11 امتیاز اختلاف نسبت به تیم میکل آرتتا در رده چهارم قرار داد.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

نکتیاه همچنین گل اول آرسنال را به ثمر رساند و بوکایو ساکا گل دیگر تیم میزبان را به ثمر رساند، اما تن هاگ، مدیر یونایتد، گفت که اشتباهات در هر سه گلی که تیمش دریافت کرد نقش داشته است.

تن هاگ گفت: ما با هر سه گل اشتباه کردیم. “معمولاً ما در چنین شرایطی بهتر هستیم. این اتفاق نمی‌افتد. ما امروز دیدیم، هنوز راهی برای رسیدن به سطح بالا داریم.

“دو گل اول با یک کرنر شروع می شود و ما اشتباهات زیادی از کرنر تا دروازه انجام می دهیم. این اتفاق نمی افتد. این درسی است که باید بگیریم.”

“ما با این بازیکنان روبرو خواهیم شد زیرا این اتفاق نمی افتد. تیم های خوب چنین اشتباهاتی را مرتکب نمی شوند. ما لحظاتی را در وقت استراحت داشتیم، اما باید در آن شرایط خیلی بهتر دفاع کنیم.”

ما بازی را خیلی خوب شروع کردیم، گل زدیم، پیش بودیم و سپس اشتباهات زیادی مرتکب شدیم که در واقع غیرقابل قبول هستند. ما باید درس بگیریم و ادامه دهیم.”

گل نکتیا دومین بازی متوالی بود که در آن یونایتد یک گل دیرهنگام دریافت کرد و مایکل اولیز پیروزی یونایتد را با یک ضربه ایستگاهی در آخرین لحظه برای کریستال پالاس در اواسط هفته رد کرد.

و تن هاگ اعتراف کرد که گل دیرهنگام و شکست برای بازیکنانش یک بررسی واقعیت خواهد بود.

او گفت: «دو بازی پشت سر هم بسیار نزدیک بوده است. «پذیرفتن زمانی که در آخرین مرحله بازی شکست می‌خورید سخت است.

“امروز باید آن را بپذیریم. ما از این عملکرد راضی نیستیم زیرا می توانیم بهتر انجام دهیم. شما خوب شروع کنید و باید از آن موقعیت بهره ببرید. این اتفاق نمی افتد که مانند ما تسلیم شوید.”

“این یک بازی است. هفته گذشته ما خیلی خوب کار کردیم. ما آنها را بهتر از جعبه خود دور نگه داشتیم و زمانی که آنها در محوطه ما بودند، بهتر دفاع می کردیم.”

– چالش قهرمانی آرسنال با پیروزی مقابل منچستریونایتد آزمون بزرگی را پشت سر گذاشت

در همین حال، آرتتا، سرمربی آرسنال، پس از اینکه تیمش در اواخر بازی پیروز شد تا اختلاف پنج امتیازی خود را نسبت به منچسترسیتی، رتبه دوم، بازگرداند، آن را “لحظه ای زیبا” توصیف کرد.

او گفت: “خیلی بهتر نمی شود، یک لحظه زیبا.” “ما هول می‌دادیم و هل می‌دادیم، گل نمی‌آمد. اما واقعاً برقی بود، پرشور، وقتی گل زدیم، زندگی کردم.

ما متمرکز ماندیم و من عاشق این شخصیتی هستم که بازیکنان نشان دادند.

آنها من را با واکنششان شگفت زده می کنند. ما آنها را تشویق می کنیم که فوتبال آزادانه بازی کنند و انرژی در تیم وجود دارد و اتفاقات خوبی رخ می دهد.

انجام مکرر آن مقابل تیم‌های بزرگ، روشی که امروز بازی کردیم، به من روحیه مثبت زیادی برای آینده می‌دهد. اکنون در لیگ خیلی تنگ است، حاشیه‌های کوچکی وجود دارد. برد، باخت یا تساوی، باید باشی از آن آگاه باشید

“اگر بتوانیم از انرژی سرمایه گذاری کنیم، مثبت خواهد بود.”

یورگن کلوپ، سرمربی لیورپول گفته است که آینده او در میان یک روند ضعیف که باعث شده این باشگاه پس از شکست مقابل برنتفورد و برایتون اند هوو آلبیون به رتبه نهم لیگ برتر سقوط کند، مطمئن است.

دوران کلوپ در بروسیا دورتموند در شرایطی مشابه به پایان رسید، جایی که دو قهرمانی بوندسلیگا و یک فینال لیگ قهرمانان اروپا با کسب مقام هفتمی همراه شد.

– پخش جریانی در ESPN+: لالیگا، بوندسلیگا، بیشتر (ایالات متحده)

اما او اصرار داشت که شرایط قابل مقایسه نیست و به تغییرات در تابستان اشاره کرد.

وقتی دورتموند را ترک کردم گفتم: اینجا باید چیزی تغییر کند. کلوپ که قراردادش با لیورپول تا سال 2026 اعتبار دارد، گفت: در آنجا شرایط متفاوتی بود، اما به نوعی شبیه است. یا من می روم… یا خیلی چیزهای دیگر تغییر می کند.

“تا آنجا که من می دانم، از آنچه می شنوم، نمی روم. بنابراین این بدان معناست که شاید جایی باشد که باید چیزهای دیگر را تغییر دهیم و آن را خواهیم دید. اما این چیزی برای آینده است، مانند تابستان، نه اکنون.”

کلوپ همچنین گفت که به بازیکنانی که مدت‌ها در باشگاه عملکرد ضعیفی دارند وفادار نیست، اما فقدان جایگزین‌های کافی به این معنی است که او باید به انتخاب آنها ادامه دهد.

کلوپ پیش از بازی مجدد دور سوم جام حذفی لیورپول در ولورهمپتون واندررز به خبرنگاران گفت: “من وفادار هستم، فکر می کنم همه باید وفادار باشند، اما من خیلی وفادار نیستم.”

“شما بازیکن خوبی دارید که در گذشته کارهای خوب زیادی انجام داد و شاید در ذهنتان فکر کنید: “الان برای او همین است.” اگر بتوانید بیرون بروید و بازیکن دیگری را به جای او بیاورید، از هر دو طرف منطقی است.

“اگر نمی توانید کسی را وارد کنید، پس نمی توانید کسی را بیرون بیاورید، وضعیت همین است.”

پله چهار حرف، دو هجا. و یک کلمه رمز جهانی. مفهومی که همه بدون توجه به نزدیکی — یا فاصله — از بازی زیبا درک می کنند.

پله – این کلمه – نه فقط برای هواداران، بلکه برای افرادی که هرگز یک بازی فوتبال را تماشا نکرده بودند، و همچنین برای کسانی که از این ورزش اما متنفر بودند معنی داشت. از این نظر، او قبل از دیوید بکهام، دیوید بکام بود. مایکل جردن قبل از مایکل جردن او با هر معیاری که انتخاب کردید، اولین فوق ستاره جهانی شده بازی بود: تجاری، حضور رسانه ای، دستمزد. اوه، و او سه جام جهانی را نیز برد، که ضرری نداشت.

او نقطه مرجع برای کل جهان و بزرگترین ورزش آن بود. او به یکباره ورزش را تعریف کرد و از آن فراتر رفت. او برای افراد وسواسی که صدها مایل سفر کردند تا ببینند او در حال تمرین – چه رسد به بازی – با سانتوس یا تیم ملی برزیل، معنی داشت، و برای کسانی که فقط آگاهی مبهم از این ورزش دارند، معنایی داشت.

تعداد فوتبالیست هایی که اغلب با او مقایسه می شدند را در نظر بگیرید. کمی وقت خود را در گوگل بگذرانید و از کف خواهید گرفت. از زیکو، نسخه اصلی، تا رادنی مارش. از وین رونی گرفته تا ادوارد استرلتسف و یوهان کرایف. این در مورد ظاهر شما یا نحوه بازی شما هم نبود. این در مورد این بود که چقدر می توانید عالی باشید. این همان چیزی بود که پله بود — معیار نهایی.

– هم تیمی های برتر پله، از گارینچا تا “حمله رویایی”
– گالری عکس: حرفه بازی و زندگی پله در تصاویر
– خداحافظی با ‘شاه’: جهان فوتبال به مرگ پله واکنش نشان داد

تصادفی نیست که پدیده رسانه ای پله با کوچک شدن بزرگ جهان که به دلیل تحولات ارتباطات به وجود آمده بود، همزمان شد. در طول دوران حرفه‌ای او که با سانتوس در برزیل در سال 1956 شروع شد و در سال 1977 با نیویورک کاسموس در ایالات متحده پایان یافت، تلویزیون در همه جا نفوذ کرد.

با رشد روزافزون تلویزیون، در برخی جاها به معنای داشتن تلویزیون در آشپزخانه و اتاق خواب و همچنین در اتاق نشیمن بود. در جای دیگر، به این معنی بود که بالاخره یکی را در خانه، محله یا روستای خود داشته باشید. و وقتی نوبت به فوتبال می رسید، بیشتر اوقات پله حلقه اتحاد بود. برخی او را بیشتر می دیدند و برخی کمتر. اما همه او را در نقطه‌ای دیدند، زیرا جام‌های جهانی — و افسانه‌هایی که خلق کردند — توسط تلویزیون بزرگ‌نمایی و تقویت شدند.

وقتی او اجرا کرد، این یک رویداد بود، و باید او را زنده می گرفتید: هیچ بسته برجسته ای روی تلفن شما ظاهر نمی شد، هیچ مرکز ورزشی در ساعت 11 وجود نداشت. با این حال، او همچنان موفق شد نه از طریق کلیپ های 40 ثانیه ای، بلکه از طریق word به ویروسی شدن تبدیل شود. از دهان ستارگان جهانی امروزی از طریق پخش جریانی و رسانه های اجتماعی، تصاویر GIF و تبلیغات، میم ها و بنرها بر روی صفحه نمایش ما ظاهر می شوند. پله یک راه داشت — تلویزیون شبکه — و نوار دسترسی به مراتب بالاتر از امروز بود.

او در سیاه و سفید ظاهر شد و دو دهه بعد در تکنیکالر به پایان رسید. این فقط کاری نبود که او در زمین انجام داد. لبخند مسری بود، درخشش آگاهانه در چشم غیر قابل مقاومت بود. پله این نقش را پذیرفت و زودتر از یک سوپراستار به سفیر/موسسه تبدیل شد. او احتمالاً قبل از دیگران “آن را دریافت کرد”.

سه دهه قبل از بکهام، پله به ایالات متحده آمد و وظیفه داشت فوتبال، ورزش آینده، را به ورزش اصلی حال حاضر تبدیل کند. مانند بکهام، اگر هدف این بود که یک نوع فوتبال را به چیزی مسلط مانند دیگر فوتبال تبدیل کند، او هم کوتاه آمد. اما مانند بکهام، اگر هدف افزایش آگاهی و کاشت بذری بود که ممکن بود سال‌ها بعد برداشت شود، موفق شد.

دولت برزیل پله را یک “گنجینه ملی” اعلام کرد و عملاً تلاش برای جذب او را برای یک باشگاه اروپایی غیرممکن کرد. او در آن زمان 21 سال داشت، که وقتی به آن فکر می‌کنید فوق‌العاده است و این کار او را در دو سطح مشخص کرد.

اول، به این معنی بود که بیشتر مردم جهان فقط او را به صورت پراکنده می دیدند: جام جهانی، بازی های دوستانه جذاب، هر دو با سلکائو و با سانتوس، و جام بین قاره ای، زمانی که سانتوس قهرمان کوپا لیبرتادورس شد. و در آن صحنه، او تقریباً همیشه ارائه می کرد. در بین آن نگاه‌ها، جهان فراتر از برزیل خود را با پژواک آن اجراها حفظ کرد.

این افسانه خود سوخت و خود ماندگار بود. چگونه می تواند باشد؟ گلی که به سوئد در فینال جام جهانی 1958 زد، زمانی که توپ را روی سینه گرفت، چرخید، آن را روی سر یک مدافع کوبید و به خانه کوبید؟ ضربه سال 1962 در مقابل مکزیک، زمانی که او توپ را در نیمه خود برداشت، به فضا شتاب داد، مدافعان را یکی پس از دیگری شکست داد (در مجموع شش نفر) و سپس توپ را به کرنر فرستاد؟ و البته گل سر در فینال جام جهانی 1970 مقابل ایتالیا که با یک جهش بزرگ تارسیزیو بورگنیچ را شکست داد؟

مرحوم بورگنیچ سالها بعد به من گفت: «صلیب وارد شد و هر دو تا آنجا که می توانستیم بالا پریدیم». “سپس من به زمینی که به آن تعلق دارم پایین آمدم. و او آنجا ماند، جایی که به آن تعلق دارد، و گل زد.”

اینها فقط اهداف هستند. پله، حتی زمانی که از دست می داد، نمادین بود، مانند ظاهری باورنکردنی که لادیسلائو مازورکیویچ از اروگوئه را در سال 1970 گیج کرد، زمانی که او عمدا از کنار توپ عبور کرد و دروازه بان را در جای خود ثابت کرد.

این لحظات در حافظه جمعی محو می شوند زیرا البته در بزرگترین صحنه اتفاق افتادند، اما همچنین به این دلیل که برای بیشتر نقاط جهان، آن مشاهده پله نادر بود. بازی‌های هفته‌ای و هفته‌ای او با سانتوس، دید جهانی را برای تیم اروپایی مانند رئال مادرید که در موارد متعدد سعی در جذب او داشت، نداشت. در حالی که لیگ برزیل در آن زمان یکی از بهترین های جهان بود، اما به سادگی مورد توجه جهانی قرار نگرفت.

و دوم، این آگاهی زودهنگام – خیلی زود – را ایجاد کرد که پله چیزی بیش از یک فوتبالیست فوق العاده با استعداد است. او مردی بود که برای چیزی ایستاد. در واقع خیلی چیزها ماشین رسانه ای او را با قدرت آغشته کرد. او آن را در آغوش گرفت و در صورت امکان از آن به عنوان نیرویی برای خیر استفاده کرد.

آن برچسب “گنجینه ملی” جنبه تاریکی نیز داشت. او می‌دانست که این امر او را به ابزاری برای دیکتاتوری نظامی تبدیل کرد که از سال 1964 به مدت دو دهه بر برزیل حکومت کرد. منتقدان می‌گویند که این امر رژیم را قادر می‌سازد تا پله خندان را در اطراف رژه برود تا نشانه‌ای از اینکه همه چیز خوب است، به‌ویژه در موضوعاتی مانند نژاد و نژاد. نابرابری. اگر یک آفریقایی برزیلی که در یک فاولا فقیر به دنیا آمده بود، می توانست موفق، ثروتمند و محبوب باشد – و مورد علاقه رژیم باشد – مطمئناً هیچ مشکلی وجود نداشت؟

پله در بیشتر عمر خود حداقل در انظار عمومی غیرسیاسی باقی ماند و گفت که “سیاست را نمی فهمد” و از افراط و تفریط بی رحمانه رژیم نظامی، به ویژه در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970 بی خبر بود. برخی با یکی از معاصران او، محمد علی، که موضع قاطعانه ای سیاسی علیه جنگ ویتنام اتخاذ کرد، پیش نویس را رد کرد و در نتیجه برای سه سال و نیم از بوکس خارج شد، مشابهت می کنند. چنین مقایسه هایی ناعادلانه به نظر می رسد. علی بهای سنگینی پرداخت، اما در دموکراسی که آزادی بیان را تضمین می‌کرد، سخن گفت. در آن زمان در مورد برزیل پله اینطور نبود.

با این اوصاف، زمانی که دولت برزیل در سال 1973 و قبل از جام جهانی 1974 تلاش کرد او را تحت فشار بگذارد تا از بازنشستگی خارج شود – او در سال 1971 در 30 سالگی تیم ملی را ترک کرده بود تا روی فوتبال باشگاهی تمرکز کند – او آنها را رد کرد. . پله بعداً فاش کرد که در آن زمان از شکنجه و سرکوبی که رئیس جمهور مستبد برزیل، امیلیو گاراستازو مدیچی به کار گرفته بود، آگاه شده بود.

او در مصاحبه ای در سال 1999 گفت: «ارتش سعی کرد مرا مجبور کند. من با سؤالات مالیاتی تحت فشار قرار گرفتم، اما تصمیم گرفتم به سمت خود بمانم».

برزیل در نیمه نهایی آن جام جهانی مغلوب هلندی ها شد. هنوز 33 سال دارد و فصلی را که او را به عنوان بهترین گلزن لیگ برزیل به پایان رساند، ممکن است داستان متفاوتی برای برزیل در سال 1974 باشد. او ممکن است چهارمین جام جهانی را فتح کند و در ششمین جام جهانی شرکت کند، که هر دوی آن ها هر دو بود. رکورد می شد. اما او دیگر اجازه نمی داد از خود به عنوان نماد چیزی که از آن نفرت داشت استفاده شود.

موقعیت و جذابیت پله او را به همان اندازه برای تبلیغ‌کنندگان و بازاریابان ارزشمند کرد. او اولین ارتباط بزرگ جهانی ورزش خود بود. شرکت‌ها این را فهمیده‌اند، به همین دلیل است که شما او را در تبلیغات تقریباً برای هر برند زیر آفتاب دیده‌اید: از پپسی گرفته تا لویی ویتون، از Subway تا Ray-O-Vac، از Puma تا Head and Shoulders، از Viagra تا FIFA 14.

اما پله نیز پس از آن، بیش از دو دهه به عنوان سفیر سازمان ملل متحد خدمت کرد و در سازمان های خیریه و سازمان های بی شماری که از تغییرات اجتماعی حمایت می کردند، خدمت کرد. وقتی صحبت می‌کرد، اغلب شبیه یک سیاستمدار به نظر می‌رسید، اما آن آدمی که شما دوست دارید، کسی که حرف‌های درست را به جمعیت درست می‌گوید.

او تا آخرین روزهای زندگی‌اش به همین منوال ادامه داد، در سرتاسر جهان حرکت کرد، و هر پیامی را که احساس می‌کرد باید منتشر کند – گاهی برای پول، گاهی برای ارزش‌هایی که به آنها اعتقاد داشت، اما بیش از همه نماینده خود، پله و جهان بود. تصوری از او و اینکه او کیست و این، اشتباه نکنید، مسئولیت بزرگی بود.

و چیزهای زیادی برای زندگی کردن.

در زمین، این واقعیت که 20 سال طول کشید تا شخص دیگری – دیگو مارادونا – ظهور کند که بتواند به طور قانونی یک بحث “برترین تاریخ” را آغاز کند، همه چیز را می گوید. و بعد از آن ۲۵ سال دیگر طول می کشد تا نامزدهای دیگر – لیونل مسی و کریستیانو رونالدو – به گفتگو بپیوندند.

این میراث پله است. رکوردهای او ممکن است سقوط کنند، زیرا تقریباً همه رکوردها در نهایت جای خود را به سیر زمان می دهند. اما وضعیت GOAT پله در زمانی که بازی پررونق بود و دنیای فوتبال در حال کوچک شدن بود برای همیشه باقی خواهد ماند. زندگی او پس از بازنشستگی نیز همینطور خواهد بود، زمانی که او جایگاه نمادین سفیر را که بر او تحمیل شده بود پذیرفت و از آن به عنوان نیرویی برای خیر استفاده کرد و تا روز مرگش کار کرد.

به همین دلیل است که آن دو هجا قدرت خود را حفظ می کنند. آنها کلیدهای جهانی هستند که می توانند قفل را به روی قلب تقریباً هر طرفدار فوتبال باز کنند.

Pe-le.

ما می دانیم که این به چه معناست. و ما می دانیم که منظور او چیست. همه انجام دادند.